Hoe zorg je dat een boodschap blijft hangen? Door ’m in een verhaal te gieten. Storytelling dus. Feitelijk een verzameling technieken die maken dat een boodschap zich nestelt in je hersenen. Een van die technieken is dat je je boodschap klein, concreet en persoonlijk maakt. Zo zorg je ervoor dat iemand zich er makkelijk iets bij voor kan stellen. En het dus onthoudt.
Wil je aandacht vragen voor slachtoffers van een humanitaire ramp? Vertel dan niet het verhaal van tienduizenden, maar pak er één slachtofferverhaal uit dat model staat voor vele verhalen. Wil je in verkiezingstijd een maatschappelijk issue aankaarten? Vertel dan: ik kreeg laatst een mail van… en gebruik dat om de kwestie te schetsen. Et cetera. Gesneden koek voor communicatieprofessionals natuurlijk. Ik vertel niks nieuws.Hoe sterk dit mechanisme werkt merkte ik laatst nadat ik in een toespraak bij de uitvaart van mijn vader iets duidelijk maakte aan de hand van een verhaaltje dat mijn oma zeventig jaar geleden had opgeschreven. Het betrof een kleine, verder niet opzienbarende, gebeurtenis in het leven van een gezin in oorlogstijd. Een tijdens een luchtalarm kwijtgeraakt rood busje met vis speelde er een hoofdrol in.
Naderhand werd ik door veel mensen over die toespraak aangesproken. En vrijwel iedereen begon over ‘dat verhaal over dat rode busje met vis’. Van alles wat langskwam in die toespraak had dat onderdeel duidelijk de meeste indruk gemaakt. Juist het kleine en concrete maakte het groot. Het beste bewijs daarvan is dat je deze techniek vanaf nu wellicht onthoudt aan de hand van dat beeld van een klein rood busje met vis.
Job Leene
